රාවය, පද්ම තටාකය, රත්න ශ‍්‍රී සහ මම

මේ සටහනේ නිමිත්තත් මේ පින්තූරයත් උපුටාගන්නෙ අප හිතවත් තිඹිරියාගම බණ්ඩාරගෙ ෆේස්බුක් පිටුවෙන්.

මම ඔස්ටේ‍්‍රලියාවට සංක‍්‍රමණය වුණේ 1997 දි. (කරමින් හිටිය තෘප්තිමත් රස්සාවත් ගතකළ සැපවත් ජීවිතයත් දේපළත් අතැර දා විදෙස් රටකට සංක‍්‍රමණයවන්නට හේතු වූ පරිසරය ගැන මං ලියන්න අදහස් කරන්නෙ නෑ)


මං ගොඩබැස්සෙ ඔස්ටේ‍්‍රලියාවෙ ටැස්මේනිසා ප‍්‍රාන්තයේ ලොන්සෙස්ටන් නුවරට. ටැස්මේනියාව ලංකාව තරම් විශාල දූපතක්. ඒ කාලෙ හිටියෙ ලක්ෂ 5 ක පමණ ජනගහනයක්. රැකියා අවස්ථාත් නැහැ. හරිම පාලූයි. මං මාස තුනකට පස්සෙ වික්ටෝරියාවට ආවා.


ඔස්ටේ‍්‍රලියාවට ගොඩ බැහැලා දවස් තුනකින් ඔස්ටේ‍්‍රලියාවේ ඉංජිනේරු ආයතනය මට වරලත් ඉංජිනේරු තත්වය සමග පූර්ණ සාමාජිකත්වය පිරිනමා තිබුණත් රැකියාවක් සොයාගැනීමේ බලවත් අභියෝගයක් මා ඉදිරියේ තිබුණා. මෙල්බනයෙදි මා සමග මිත‍්‍ර වූ තමන්ගේම ව්‍යාපාරයක් කරමින් හිටිය ඉංජිනේරුවෙක් මා ඔහුගෙ ව්‍යාපාරයට එක් කර ගත්තා අපනයන කළමණාකරු හැටියට. තනතුර එක්ස්පෝට් මැනේජර් වුණත් නාට්ටාමි වැඬේ සිට සියලූම වැඩ කරන්න අපට සිදුවුණා. ඒ සියල්ල කළේ සතුටින්. අපි මහන්සි වෙලා වැඩ කරලා ඒ ආයතනය ගොඩගත්තා.


ඒත් මේ මුලූ කාලයම මං හිටියෙ හිතේ සැඟවගත්ත කණගාටුවකින්. මං ආදරය කළ රට, මං ආදරය කළ අය, මට ආදරය කළ අය - ඒ සියල්ල හැරදමා විදෙස්ගතවන්නට වීමේ වේදනාවෙන් මං පීඩා විඳිමින් හිටියා. ඒක දරුණු පීඩනයක්. කාටවත් කියන්න බැරි හිතේ තදකරගත්ත වේදනාවක්. අද වුණත් මං ඒ වේදනාව විඳිනවා. ජීවිතයම සිනාවකින් වසාගත් වේදනාවක්.


එක්තරා දවසක මහ රැු දොළහට පමණ මම අපනයන භාණ්ඩ පුරවාගත් කබල් වෑන්රියක් පදවාගෙන මෙල්බන් නගරය හරහා එමින් සිටියා. තනිවම. එදා පසලොස්වක දවසක්. විශාල හඳක් මෙල්බන් නගරයට ඉහළ ආකාසේ පායලා තිබුණා. ඒ හඳ මගේ හිතේ විශාල පාලූවක් ඇති කලා. මං අද මේ දකින හඳ හෙට ලංකාවෙ මං ආදරය කළ අය දකිනවා ඇති නේද කියන හැඟීමක් මට ඇතිවුණා. හිතේ මොහොතකින් පද දෙකක් ලියැවුණා.


ලියන්නට හැකිවෙද කවක් සඳ මතේ
දකින්නට නුඹට හෙට කොළඹ ආකහේ


මං වාහනය පාරේ පැත්තක නවත්වා ඒ පද කඩදාසියක ලියාගත්තා.
පසුවදා මං ඒ කවිය සම්පූර්ණ කර පරිගණකයේ ලියා රාවයේ පද්ම තටාකයට  යැව්වා.


ඒ කවිය මං ලිව්වෙ අවුරුදු දහයකට විතර පස්සෙ. අවුරුදු දහයක්ම මං කිසිම නිර්මාණාත්මක දෙයක් ලියලා තිබුණෙ නැහැ. ලංකාවෙ කරමින් හිටිය රැුකියාවෙ වගකීම් නිසාත් විඳිමින් හිටිය යම් යම් පීඩාත් නිසා යමක් ලියැවුණේ හිතේ විතරයි. නිර්මාණ ජීවිතයේ අවුරුදු දහයක් අපතේ යමින් තිබුණා.

මං අවුරුද දහයකට පස්සෙ ලිව්ව කවිය රාවයේ පද්ම තටාකයේ ඒ සතියේ රන් පියුම ලෙස තෝරාගෙන අගැයීම් සටහනක් ලියා තිබෙනු දැකීමෙන් මා ලද ධෛර්යය වචනයෙන් කියන්න බැරි තරම්. රත්න ශ‍්‍රී විජේසිංහ සොඳුරු කවියාට මා ආදරය කරන්නේ ගෞරව කරන්නේ මා නැවත උපද්දවන්නට ඔහුගේ ඒ වචන සමත් වූ නිසයි. රත්න ශී‍්‍ර කියන්නෙ පරපුරක් හදපු නිර්මාණකාරයෙක්.


ඉන් පසු මං දිගටම රාවයේ පද්ම තටාකයට ලිව්වා. මගේ කවි කීප වතාවක්ම රන් පියුම ලෙස තෝරාගෙන තිබුණා.

රාවයේ පද්ම තටාකය කියන්නෙ බොහෝ කවීන් බිහි කළ මහා සාගරයක් වන් විශාල නිර්මාණ වපසරියක්. පද්ම තටාකයේ කවි, පොත් දෙකක් ලෙස නිකුත් වූ බව දැනගත්තෙ තිඹිරි ගෙ ෆේස්බුක් සටහනකින්. ඒ පොත් වල මගේ කවි තියෙනවද කියලා මං දන්නෙ නැහැ. නොතිබුණත් කමක් නැහැ.  ඒ කවි පොත් පිටවීම මට ලොකු සතුටක්.