Thursday, June 30, 2016

තබ්ලාවාදකයෙක් වන්නට පෙරුම් පිරුවෙමිි

මා කුඩා අවදියේ සිටිතබ්ලා වාදකයන් අතර සෙල්ලදොරේ මාස්ටර් පෙරමුණේම සිටියේය. කහ පැහැ ගැහුණ ජාතික ඇඳුමකින් සැරසුණ ද්‍රවිඩ කෙට්ටු මිනිසෙකු වූ සෙල්ලදොරේ මාස්ටර් අත තබ්ලාව පණ ගැන්වුණ ආකාරය බලා සිටීම අපට අපමණ සතුටක් ගෙන දුන්නේ ය. අසා සිටිනවා සේම ඒ වාදනය බලා සිටීමද විස්මය දනවන්නක් විය.

තබ්ලා වාදකයකු විය යුතුයයි යන අදහස අපේ සිතේ ඇති වන්නේ සමහර විට සෙල්ලදොරේ මාස්ටර්ගේ තබ්ලාවට සිත බැඳීම නිසා විය යුතු යයි මට සිතෙයි.


සිතේ මෙවැනි ආසාවක් තිබුණද ඉතා කුලෑටි දරුවකු වූ මා ඒ බව කිසිවකුට කියූ බවක් නම් මතක නැත. අතට අසුවන හැම දෙයකටම තට්ටු කරමින් සිටි බව නම් මතක ඇත.


මේ කාලයේ අප පදිංචිව සිටියේ නුගේගොඩ මිරිහානේ දැන් ”බෝධිය පාර” නමින් හ\ුන්වන එදා ”මොරගහ පටුමග” යයි හැඳින්වූ ප‍්‍රදේශයේ ය. එක්තරා සැන්දෑවක සෙල්ලදොරේ මාස්ටර් අපේ මිරිහානේ නිවසට ආවේ ය. මා සිටියේ සාලයේ යමක් ලියමින් ය.  


‘‘තාත්තා ඉන්නවද පුතා..’’ ඔහු ඇසුවේය. එදා තාත්තා නිවසේ නොසිටියේ ය. මම ඒ බව ඔහුට කීවෙමි.

‘‘මෙහේ පුතෙකුට තබ්ලාව උගන්නන්න එන්න කියලා මහත්තයා මට කිව්වා.. මං එහෙනං වෙනිං දවසක එන්නංකෝ.. කියන්නකෝ මං ඇවිත් ගියා කියලා.’’ සෙල්ලදොරේ මාස්ටර් ජාතික ඇඳුමේ සාක්කුවෙන් ඇදගත් ලේන්සුවකින් දහඩිය පිස දමා ගනිමින් කීවේ ය.

ඔහු අපේ මිදුලේ පඩි පෙළ නැග ගිය හැටි තාමත් මතක ය. ඒ මා ඔහු දුටු අවසාන වතාවයි. එයින් දින කීපයකට පසු මාස්ටර් හෘදයාබාධයකින් මිය ගියේය.


විවිධ තබ්ලා වාදකයන් මෙල්බන් වේදිකා මත තබ්ලාව වයන විට මා ඔවුන් තුළින් දකින්නේ සෙල්ලදොරේ මාස්ටර් ය. මම සියල්ල අමතක කර ඔවුන් දෙස ඔවුන්ගේ අතැඟිලිදෙස බලා සිටින්නෙමි.


ජීවිතයේ ඉටු නොවූ තබ්ලා වාදකයකු වීමේ බලාපොරොත්තුව පිලිබඳව කණගාටුවක් වරින් වර සිත තුළ හොල්මන් කරයි.


”ඒ පුංචි කාලෙ තබ්ලා වාදනය ඉගෙනගත්තා නම් හොඳම වරලත් ඉංජිනේරු තබ්ලා වාදකයා වෙන්න උඹට ඉඩ තිබුණ නේද?” යි වරක් මගේ යහලූවෙක් ඇසූවේ විහිලූවටම නොවේ.


කෙසේ වුවද අනාගතයේ මතු දිනෙක තබ්ලා කුට්ටමක් මිලට ගත යුතු යයි දැනුත් සිත කියයි. මගේ ප‍්‍රමුඛතා ලැයිස්තුවේ ඒ තැනට ළඟාවීමම ඉතා අසීරු කරුණකි. පසුගිය වතාවක ලංකාවට ගිය විටෙක මරදානේ එල්ෆින්ස්ටන් ශාලාවට මායිම්ව පවත්වාගෙන යනි සංගීත භාණ්ඩ කඩයකින් ඩොල්කියක් අරගෙන ආවේ ඒ අඩුව මදක් හෝ පුරවා ගන්නටය.


සෙල්ලදොරේ මාස්ටර් හා බැඳුණ ඒ අතීත සිදුවීමට අදාල පැනයක් එදා සිට අද දක්වාම මගේ සිතේ ඇත. මා තබ්ලාව වයන්නට ඉගෙනගන්නට ආසාවෙන් සිටි බව අපේ තාත්තාට දැනුණේ කෙසේ ද යන පැනය මා තවමත් තාත්තාගෙන් අසා නැත.


Tuesday, June 28, 2016

අතීතයෙන් කතාවක් 2

ඇල් ඞී ඒ රත්නායක නම් මහතකු විසින් 1947 දී ලියන ලද ‘‘සංගීත ඉතිහාසය’’ හා ‘‘ටවර් හෝල් නාට්‍ය ඉතිහාසය’’ නම් පොත් දෙකෙහි සිංහල නූර්ති ඉතිහාසයේ නම රැුන්දූ ගුණතිලක පරම්පරාවේ නාට්‍ය
ඉතිහාසය සඳහන් වෙයි. මේ පරම්පරාෙවේ නූර්ති ආරම්භ වන්නේ දොන් විලියම් විජේසිංහ ගුණතිලක මහතා ගෙනි. අලූත්ගම මාලවනකන්ද වත්තේ වලව්වේ දොන් පිලිප් විජේසිංහ ගුණතිලක මුහන්දිරම් තුමා ගේ පුතා ලෙස 1847 දී උපත ලැබුවේ ය. 1907 දී ජන්මාන්ත ර ගත වූ දොන් විලියම් විජේසිංහ ගුණතිලක මහතා ද සිය පියා අනුව යමින් නූර්ති කලාවට අතගැසුවේය. කොළඹ ආදුරුප්පු වීදියේ ගෑස් ආලෝකයෙන් නිමකළ
රඟමඬලේ දී නූර්ති රඟ දැක් වූ ඔහු සිය නූර්ති දිවයිනේ විවිධ පළාත් වලට ගෙන ගියේ ය.


ඔහුගේ පුතා ඞී ජේ ඩබ්ලිව් ගුණතිලක නම් විය. උපන්නේ ක‍්‍රිව 1872 දී ය. පසු කළෙක විස්මකර්ම ගුරුතුමා ලෙස ප‍්‍රකට වූයේ ඔහු ය. ඔහු පිළිබඳව ඇල් ඞී ඒ රත්නායකයන් සිය ‘‘ටවර්හෝල් නාටක ඉතිහාසය’’ නම් පොතෙහි ලියා ඇත්තේ මෙසේ ය.

‘‘මේ බහුශ‍්‍රැත නාට්‍ය කතුවරයා උපන්නේ 1872 දීය. අලූත්ගම මාලවනකන්ද වත්තේ දොන් පිලිප් විජේසිංංහ ගුණතිලක මුහන්දිරම් මහතාගේ මුණූපුරෙක් වූ ඞී ජේ ඩබ්ලිව් ගුණතිලක වූ කලී පැරැුණි නාඩගමත් එම සංගීත වාද්‍ය හා වේදිකා සැකසුම් ආදියත් නව නැම්මකින් ඉදිරියට ගෙන ආ එහි පුරෝගාමියා වේ. එසේම මොහුගේ පියා වූ දොන් විලියම් විජේසිංහ ගුණතිලක මහතා ද පැරැුණි නාඩගම් ගත්කරුවෙකි.

(මෙකී ගුණතිලක පිය පුතු දෙදෙන එදවස නාඩගම් කරළියෙහි යෙදී සිට කරන ලද දස්කම් සියල්ලම අපගේ ‘‘සිංහළ නාඩගම් සාහිත්‍ය - ඉතිහාසය’’ නමැති ග‍්‍රන්ථයෙන් දක්නට ලැබේ. සී දොන් බස්තියන් හා නීතිඥ ජෝන් ද සිල්වා යන වියතුන් ඇසුරෙන් නාට්‍ය රචකයෙක් වූ ඞී ජේ ඩබ්ලිව් ගුණතිලක විදේශීය රටවල් කීපයකම ඇවිද විවිධ ජාතික නාට්‍ය සංගීත කලා ශාස්ත‍්‍ර හා අද්භූතාත්මක විස්කම් දේවල්ද ඉගෙන සංදර්ශනයන්හි යොදා දැක්වීමෙන් කිත් පැසසුම් ලැබුවෙක් ය. ළමා කල්හි සිය ගමෙහි පාසැලෙන් හා කොළඹට විත් සිය පියාගේ වෙළඳ කටයුතු වල යෙදෙමින්ම පිරුවෙන් අධයාපනයද ලැබගත් ගුණතිලක සිංහළ පාලි සංස්කෘත භාෂා කීපයක්ද දත්තෙකි. 1952 දී ටවර් හෝල් හි ආර්ය සිංහල නාට්‍ය සභාවේ සභාපති පදවිත් දරා සිටියදී මේ උසස් නාට්‍ය කතුවරයා හදිසියේම මිය ගියේ ය. ගුණතිලක ලියුවේ නාට්‍ය ග‍්‍රන්ථ 11 කි.

1 උත්තර රාම චරිතය (1909)
2 මුතු කුමාරි චරිතය (1909)
3 ලංකා මාතා හෙවත් ජාති දුක්ඛ ප‍්‍රකරණය (1918)
4 අභිනව දුෂ්චරිත භංග ප‍්‍රකරණය (1919)
5 චන්දන කුසුමා නාට්‍යය (1918)
6 සාම ජාතක නාට්‍යය (1919)
7 මහෞෂධ කුමාර චරිතය (1920)
8 අශෝකමාලා චරිතය (1920)
9 චූලර්ණ නාට්‍යය (1928)
10 මහා පදරංග ජාතක නාට්‍යය (1928)
11 මහා භාරත නාට්‍යය (1929)

මේ කෘතින්ට වඩා තවත් නාට්‍යය ලියන්නට ගුණතිලකට නොහැකි වූයේ ඔහුට නාඩගම් රචනා කිරීම සඳහා තම කාලයෙන් වැඩි හරියක් යොදවන්නට සිදුවූ හෙයිනි.’’

‘‘හෙතෙම ලිවූ පෙරකී නාට්‍ය කෘතින් පිළිබඳ සංක්ෂිප්ත විස්තරයකි මේ.


1 උත්තරාම චරිතය (1909)

සංස්කෘත උත්තර රාමයෙහි එන මේ කථාව අංක ජවනිකාවනට නොබෙදාම කතුවරයා සින්දු (34) කවි හා පද වාසගම් (15) වලින් නිමකර සංගීත නාට්‍යයක් ලෙසින් දක්වයි. ‘‘තෙළිඟු හා භාරත’’ නාට්‍ය සම්ප‍්‍රදායික සැලැස්මක ගෙතුණු මේ නාට්‍යයෙහි සින්දු වල රාග තාලත් කතෘගේම ය. බී ජේ පෙරේරාගේ ‘‘පැවිලියන්’’ හි හා ‘‘ටවර්හෝල්’’ හි නාට්‍ය සංගම් මගින් (1910 - 1913) මේ කාලය තුළදී 210 වාරයක් පමණ දක්වා ඇති මේ නාට්‍යය කර්තෘ විසින් පසු කාලයේදී නාඩගම් සම්ප‍්‍රදාය අනුව ගොතා ප‍්‍රදර්ශනය කරන ලදින් එය පිටු 16 ක පොතක් වශයෙන් මුද්‍රිතකර ඇත. 


2 මුතුකුමාරි චරිතය (1909)

කතුවරයා මෙය කළෙත් ඔහුගේ උත්තරාරාම චරිතය මෙන් මෙහි කථාවද සින්දු කවි පදවාසගම් වලින් නිමවන සංගීත නාට්‍යයක් ලෙසිනි. එදවස ජනකවි පොතක් වශයෙන් මුද්‍රණයෙන් පළව තිබූ ‘මුතු කුමාරිගේ කථාව’ වනාහි ප‍්‍රංශ සාහිත්‍යයෙහි එන්නකි. පැරිසියෙහි හැන්රි - වෙරෝනා - නේරංග - අස්නීසන් යනාදී කුමරුන් සත් දෙනට ටැබර්නි රට රජුගේ - ඤානේ - ගර්ලිනා යනාදී දූ කුමරියන් සත් දෙන සරණ බැඳ දීමේ මංගල්‍යයේදී වූ ගැටුමකින් සිත් කලකිරුණු ඇස්නීසන් කුමර තෙමේ තම සිතැඟි පරිදි වන වැදී එම අරුම පුදුම වූ මුතු කුමරිය සොයාගෙන සිය රටට එන ගමනේදී සිදුවූ වියවුල් විපත් සියල්ලම මේ නාටකයෙන් පෙන්නුම් කෙරෙයි. කතුවරයා මේ කථාවද පසුකාලයෙහි නාඩගම් ග‍්‍රන්ථයක් වශයෙන් මුද්‍රණයෙන් පළකර ඇත.


3 ශ‍්‍රී ලංකා මාතා හෙවත් ජාති දුක්ඛ ප‍්‍රකරණය (1918)

අංක 8 ජවනිකා 35 සින්දු 35 හා වාසගම් 290 කින්ද යුක්ත වේ. මේ නාටකයෙහි ඇති සින්දු සියල්ලම කතුවරයා දැන උගත් උර්දු හින්දු ද්‍රවිඩ රාග තාල අනුවම පබඳින ලද ඒවා ය. සිංහල නාටක ඉතිහාසයෙහි සඳහන් සමාජ නාටක අතරින් - බුදුරජුන් වදාළ ‘‘පටිච්ච සමුප්පාද ධර්මය’’ අනුව මිනිස් දිවිය වැළි කෙලියේ පටන් මරු සයනය දක්වා - අවුරුදු දශකයෙන් දශකයට වෙනස් වන ස්වභාවය ද - විවිධ චරිත කෙරෙන් විදහා දැක්වනු ලබන්නාවූ එකම එකම සමාජ නාටකය මෙය වේ. සිංහල සිරිත් හා සම්බුදු දහමද අමතක කර දුසිරිතට නැමී අදමිටු දිවියක් ගත කළ ‘‘වික්ටර් සිල්වා - කර්ලැයින් ‘‘ යනාදීන්ට වූ විපත්තීන් බුදු දහම පරිදි ගුණදහම් රැුක සිටි - ‘‘සිරිමාන්න හා සෙනෙහෙලතා’’ නම් යුවල අවසානයේ දොලොව සැපතට පත් වූ සැටිත් මෙම කථාවේ සාරය වේ. පී සී සිරිවර්ධනගේ ’’ශ‍්‍රී ලංකා මාතා නාට්‍ය සභාව’’ මගින් මෙහි පළමු දර්ශන දෙක 1918 දී ටවර්හෝල් හි දක්වන ලද අවස්ථාවේදී එය නැරඹනුවස් එහි පැමිණ සිටි දහස් ගණන් මහජන සභා මධ්‍යයෙහි වූ නීතිඥ ජෝන් ද සිල්වා හා සී දොන් බස්තියන් යනාදී වියතුන් ඇතුළු පුවත්පත් කතුවරුන් විසින් ද - මෙහි අගය වන මින් මෙම නාට්‍ය සභාව හිමි සිරිවර්ධන හා ගුණතිලක යන මහතුන්ට ද තුති පැසසුම් කරමින් කළ කථාවන් පිළිබඳ විස්තරයක් කිරීමට මෙහි ඉඩක් නොමැත.

342 වාරයක් දක්වා තිබෙන මෙම නාටකය පී සී සිරිවර්ධන විසින් 1922 දී පිටු 40ක පොතක් වශයෙන් කොළඹ පිටකොටුවේ පස් වැනි හරස් වීදියේ ග‍්‍රන්ථාලංකාර යන්ත‍්‍රාලයේ මුද්‍රණය කර බෙදාහරින ලදී.



4 අභිනව දුෂ්චරිත භංග ප‍්‍රකරණය (1919)


අංක (3) ජවනිකා (26) සින්දු (28) හා වාසගම් 264 කින් ද නිමවන මේ නාටකයේ සින්දු වල රාග තාලත් කර්තෘගේමය. එදා සිංහලයා තුළ වූ පරගැති කම් හා දුසුරිත් වලට මෙයින් පහර වැදේ. මේ නාටකයද 1919 දී
මුද්‍රණය කර බෙදා හැරිය බැව් මෙහි කතුවරයා දිනක් අප සමග කීය. 5 චන්දන කුසුමා නාට්‍යය (1918) කතුවරයා පෙරදී කවි පොකත් වශයෙන් පළකර තිබූ වන්දන කුසුමා නැමැති පතිදම්රැුකි ආදර්ශමත් ඉන්දීය
කුමරියකගේ කථාවකි- මෙහි එන්නේ.


5 චන්දන කුසුමා නාට්‍යය (1918)

කතුවරයා පෙරදී කවි පොකත් වශයෙන් පළකර තිබූ වන්දන කුසුමා නැමැති පතිදම්රැුකි ආදර්ශමත් ඉන්දීය
කුමරියකගේ කථාවකි- මෙහි එන්නේ.අංක (2) ජවනිකා (18) සින්දු (27) හා වාසගම් (145) කින් නිමවන මෙහි සින්දු වල රාගතාල සංගීතඥ කේ ඞී ජෝර්ජ් ජයරත්න ගේ ය. මෙයද 28 වාරයක් පමණ දක්වා තිබේ.



6 සාම ජාතක නාට්‍යය (1919)


අංක (2) ජවනිකා (19) සින්දු (28) හා වාසගම් (172) කින් ද නිමවන මෙහි සින්දු වල රාග තාලත් කර්තෘගේම ය. මහබෝසත් තුමා සාම කුමරුව ඉපිද තම අන්ද මව්පියන් රැුකි අයුරු මෙහි කථා සාරය වේ. 58 වාරයක් මෙයද වේදිකා ගතකර තිබේ. 



7 මහෞෂධ කුමාර චරිතය (1920) 

අංක (3) ජවනිකා (21) සින්දු (33) හා වසගම් (273) කින් ද යුක්ත වේ.... 15 වාරයක් පමණ පෙන්වා තිබේ. මේ නාටකයේ සින්දු පමණක් ඇතුළත් කර එය පොතක් වශයෙන් මුද්‍රණය කර


ඞී ජේ ඩබ්ලිව් ගුණතිලක - විස්මකර්ම ගුරුන්නාන්සේ මෙහි පළමු දර්ශන දෙක 1918 දී ටවර්හෝල් හි දක්වන ලද අවස්ථාවේදී එය නැරඹනුවස් එහි පැමිණ සිටි දහස් ගණන් මහජන සභා මධ්‍යයෙහි වූ නීතිඥ ජෝන් ද සිල්වා හා සී දොන් බස්තියන් යනාදී වියතුන් ඇතුළු පුවත්පත් කතුවරුන් විසින් ද - මෙහි අගය වනමින් මෙම නාට්‍ය සභාව හිමි සිරිවර්ධන හා ගුණතිලක යන මහතුන්ට ද තුති පැසසුම් කරමින් කළ කථාවන් පිළිබඳ විස්තරයක් කිරීමට මෙහි ඉඩක් නොමැත.


8 චූලර්ණ නාට්‍යය (1928)

කතුවරයා මෙය ලියුවේ එච් හීනටිගලගේ කොළඹ සිංහල නාට්‍ය සභාවට ය. අංක (3* ජවනිකා (32* සින්දු (29* හා වසගම් (218* කින් නිමවන මෙහි එන්නේ චූලනී බ‍්‍රහ්මදත්ත රජු තලතා දේවී ජබ්බ පුරෝහිතාදීන් පිළිබඳ පුවත් පැවසෙන උම්මග්ග ජාතකයේ අවසන් කථා කොටසයි. මේ නාටකය 65 වාරයක් පමණ දක්වා ඇත.


9 මහා පදරංග ජාතක නාට්‍යය (1928)

මෙහි වස්තුව වූයේ මහා භාරත ග‍්‍රන්ථයෙහි සඳහන් පංච පාණ්ඬ්‍යයන්ගේ යුධ කථාවය. පෙරදී නාඩගම් කරුවන් රාත‍්‍රී 12 ක් කොටස් වශයෙන් පෙන්වූ මේ කථාව සපුරා පැය 3 හමාරකින් මේ නාටකයෙන් පෙන්වනු ලැබේ. මෙයද 27 වාරයක් පමණ දක්වා තිබේ. මෙහි කථාවද කතුවරයා අංක (3) ජවනිකා (28) සින්දු (31) හා වසගම් (328) කින් නිමකරයි.


10 ශාලිය -අශෝකමාලා චරිතය (1920)


දුටු ගැමුණු රජු පුත් ශාලිය කුමරු හා අශෝකමාලාවන් අතර වූ පෙම් පුවත් හා ගැමුණු රජුගේ අවසන් කථා කොටසත් මෙයින් දැක්වේ. අංක (2) ජවනිකා (20) සින්දු (18) හා වසගම් (238) කින් නිමවන මේ නාටකයද 26 වාරයක්ම ප‍්‍රදර්ශනය කර ඇත. 

ගුණතිලකගේ අවසන් නාට්‍ය කෘතිය මේය.


11 මහා භාරත නාට්‍යය (1929)


ටවර්හෝල් හි ආර්ය සිංහල නාට්‍ය සභාවේ ප‍්‍රධාන ජී ඞී එඞ්මන්ඞ් සෙනෙවිරත්න මහතාගේ ඉල්ලීම පිට කතුවරයා කළ මේ නාට්‍යයෙන් දැක්වෙන්නේ මහා භාරත ග‍්‍රන්ථයෙහි එන ධර්ම බුද්ධි - වීම - අරුව්වන - නකුළ - සකාදේව යන පංච පාණ්ඩයන් පස්දෙනා හා ත‍්‍රීයෝදනාදීන් අතර වූ මහා යුද්ධ කථාවයි. අංක (3) ජවනිකා (24) සින්දු (27) හා වසගම් (273) කින් අවසන් කැරෙන මේ නාට්‍යය 158 වාරයක් පමණ දැක්වූ බැව්  ගුණතිලක මහතා කියයි. මෙකී නාට්‍ය වල සින්දු රාගතාල සියල්ලක්ම කර්තෘගේය.’’


ඇල් ඞී රත්නායකයන් සිය ‘‘ටවර්හෝල් නාටක ඉතිහාසය’’ පොතේ එසේ සඳහන් කරන ගුණතිලක නාට්‍ය පරම්පරාවේ ඞී ජේ ඩබ් ගුණතිලක මහතාගේ පුතා කලාශූරී ලයනල් ගුණතිලක ය. අපේ ළමා වියේ
සුන්දර මතක අතර නොමැකෙන මතකයක් වන්නේ ලයනල් මාමාගේ නිවසේ නිතර නිතර පැවැත්වූ සංගීත සාදයි. එවකට ලංකා ගුවන් විදුලියේ සංගීත අංශයේ පට්ටිආරච්චි, ඇම් ජී තුංගසේන අති දක්ෂ තබ්ලා වාදක
සෙල්ලදොරේ වැනි සංගීතඥයන් නිතර නිතර ලයනල් මාමාගේ නිවසේ රැුස්ව පැවැත්වූ ඉන්දීය ආභාශයක් ගත් සංගීත සැඳෑවනට සහභාගි වූ බව මතක ය. ෆුට් බැලෝ සර්පිනාවත් වයලීනයත් තබ්ලාවත් මැවූ සංගීත රසය කෙසේ නම් අමතක කරන්න ද?

Monday, June 27, 2016

අතීතයෙන් කතාවක්

සිහින් සංගීත නාදයක් නිකුත් වෙයි. තිරය ක‍්‍රමයෙන් විවර වෙයි. වේදිකාව මත නෙළුම් විලකි. දෙපසින් රූස්ස ගසින් සැදි මහා වනාන්තරයකි. විශාල නෙලූම් පොහොට්ටු දෙකක් වේදිකාවේ මැද කොටසට වන්නට පිපෙන්නට බලා සිටියි. පසුබිමෙන් ඈත කඳුයාය හා නිල් අහසයි. අහස හරහා සුදු පැහැති වළාකුළු පාව යමින් තිබෙයි.

ඩෝං...

පේ‍්‍රක්ෂකයා බලාපොරොත්තු නොවූ මොහොතක රතිඤ්ඤාවක් පිපිරෙන හඬක් සමගින් නෙලූම් මල් දෙක පිපෙයි. එතුළින් නැගිට එන නාට්‍යාංගනාවෝ දෙදෙනෙක් පසුබිම් සංගීතයට අනුව අපූරු
රංගනයක් ඉදිරිපත් කරති. ඔවුන් රංගනය අවසන් කරන්නේ අහස් කුස දෙසට වඳිමිනි.

ඩෝං...

නැවතත් පිරුම් හඬක්.

ඒ සමගින් නිල් අහස මත තරුවක් පහළ වෙයි. තරුව මැද රන් අබරණින් සැරසුණ දේවතාවෙකි. වැඳගත් දෑතින් පේ‍්‍රක්ෂකයන් දෙස බලා සිටින ඔහු ආරම්භක ගීය ගායනා කිරීම අරඹයි.

මේ මා ලිව්වේ ටවර් හෝල් යුගයේ විස්මකර්ම ගුරුතුමා නමින් හැඳින්වුණ ඞී ජේ ඩබ්ලිව් ගුණතිලක නූර්ති නිර්මාපකයාගේ පුත් ලයනල් ගුණතිලක ශූරීන්ගේ ශ‍්‍රී සංඝබෝධි නූර්තියේ ආරම්භක ජවනිකාවයි.

මා කුඩා කල - හැත්තෑව දශකයේ මුල් භාගයේ දී - ඞී ජේ ඩබ්ලිව් ගුණතිලක ගුරුතුමා ගේ පුත‍්‍රයා වන මගේ මාමා කෙනකු වන කලාභූෂණ ලයනල් ගුණතිලක ශූරීන් විසින් ප‍්‍රතිනිර්මාණය කරන ලද මේ විස්මිත නූර්තිය නැරඹීමේ භාග්‍යය ලද්දෙමි.

අප වඩාත් ආසා කළේ පේ‍්‍රක්ෂකයකු ලෙස අසුනක වාඩි වී නාට්‍යය නරඹන්නට නොවේ. වේදිකාව මත සිදුවන විස්මිත දේ කෙසේ සිදුවන්නේ දැයි වේදිකාවේ පසුපසට වී බලා සිටින්න ය.

මගේ අනිත් මාමා වූ චිත‍්‍රශිල්පි ස්ටීවන් ගුණතිලක ශූරීන් මේ නාට්‍යයේ අංග රචනා කළ අතර ඔහුට සහය වීම පිණිස මා වේදිකාව පිටුපසට කැඳවාගෙන ගිය බැවින් මම නිළ වශයෙන්ම ඒ අවස්ථාව ලද්දෙමි.

වේදිකාව මත සිදුවන මේ විස්මිත ක‍්‍රියා ඇස්බැන්දුම් බව අපි දැන සිටි නමුත් මේ ඇස්බැන්දුම් කෙසේ කරන්නේ දැයි දැක බලා ගැනීමේ මහා කුතුහලයකින් අපි පෙළුණෙමු.


  • වේදිකාවේ නෙළුම් මල් තුළ නාට්‍යාංගනාවන් සඟවා තැබීම
  • අහසේ තරුවක් පහළ වීම
  • මේ තරුව තුළ දේවියකු ගේ වෙස් ගත් මිනිසකු රැුඳවීම
  • අහසේ වළාකුළු පාව යාම
  • විදුලි කෙටීම
  • වේදිකාව මත වැස්සක් වැස්සවීම
  • පිහියෙන් ඇන රජෙකු මරා දැමීම
  • සිරිසඟබෝ රජතුමා හිස ගලවා දීම
  • මහල්ලා විසින් ගෝඨාභය රජු වෙත රැුගෙන එනු ලබන හිස මේසයක් මත තැබූ විට කතා කිරීම
  • ඒ හිස අහසට නැග ප‍්‍රාතිහාර්ය පෑම


මේ ආදී බොහෝ විස්මිත ඇස් බැන්දුම් වලින් පේ‍්‍රක්ෂකයන් මවිත නොවූවා නම් එය මහ ම පුදුමයකි.

(වේදිකාවේ අහසේ පෑයූ තරුවේ දේවතාවකු ලෙස සැරසී පිළිගැනීමේ ගීය ගායනා කළේ ලයනල් මාමාගේ පුතා වන මා හා සම වයසේ සිටි ශාන්ත අයියා ය. පේ‍්‍රක්ෂකයාට තරුව තුළින් උඩුකය පෙනෙන සේ ඔහු ඉතා උස ඉණිමගක නැග සිටියේ ය. ඒ ඉණිමග නොසෙල්වෙන සේ අල්ලාගෙන සිටි ලොකු මිනිසුන් අතරට වී යාන්තම් කොණකින් ඉණිමග අල්ලාගෙන සිටීමේ වරය ලැබීම එදා මට මහත් සතුටක් ගෙන දුන්නේ ය)

ශ‍්‍රී ලාංකේය වේදිකාවේ නූර්ති පිලිබඳ කතා බහ කෙරෙන විට සැම විටම අමතක කර දමා ඇති ගුණතිලක පරම්පරාව පිලිබඳ විස්තරයක් සහිත පැරණි පොත් දෙකක් කියවීමේ අවස්ථාව මට හිමි විය. ඇල් ඞී ඒ රත්නායක නම් මහතකු විසින් 1947 දී ලියන ලද මේ පොත් දෙක ‘‘සංගීත ඉතිහාසය’’ හා ‘‘ටවර් හෝල් නාට්‍ය ඉතිහාසය’’ නම් වෙයි.


සිංහල නූර්ති ඉතිහාසයේ නම රැුන්දූ ගුණතිලක පරම්පරාවේ නාට්‍ය ඉතිහාසය ආරම්භ වන්නේ දොන් විලියම් විජේසිංහ ගුණතිලක මහතා ගෙනි. අලූත්ගම මාලවනකන්ද වත්තේ වලව්වේ දොන් පිලිප් විජේසිංහ ගුණතිලක මුහන්දිරම් තුමා ගේ පුතා ලෙස 1847 දී උපත ලැබුවේ ය. දොන් විලියම් විජේසිංහ ගුණතිලක මහතා ප‍්‍රසිද්ධ කිවිවරයකු වූයේ ය. කර්ණාට සංගීතයට විශේෂ ඇල්මක් දැක් වූ ඔහු 1890 දී ‘‘කේසර සිංහයා හෙවත් පතිසුන්දර නාඩගම’’ රචනා කර කොළඹ ආදුරුප්පු වීදියේ ගෑස් ආලෝකයෙන් නිමකළ රඟමඬලේ දී රඟ දැක්වූයේ ය.

නැරඹු ප‍්‍රභූ වරුන් අතර ඉමහත් ප‍්‍රසාදය දිනාගත් මේ නාඩගම ඉන් පසු දිවයිනේ බොහෝ පළාත් වල ප‍්‍රදර්ශනය කරන්නට ඔහුට සිදුවිය. එතුමා 1907 දී ජන්මාන්තර ගත විය. ඔහුගේ පුතා ඞී ජේ ඩබ්ලිව් ගුණතිලක
නම් විය. උපන්නේ ක‍්‍රිව 1872 දී ය. පසු කළෙක විස්මකර්ම ගුරුතුමා ලෙස ප‍්‍රකට වූ යේ ඔහු ය.



මතු සම්බන්ධයි

Wednesday, June 22, 2016

අනුන් ලවා වැඩ කරවා ගැනිමේ විපාක

අප පාසලේ දී මුතුහර නමින් සඟරාවක් මුද්‍රණය කළ බව මම කලින් කතාවක කීවෙමි. එය හා බැඳුණ මේ කතාව සිහිපත් වූයේ කාලයකට පසුවය.

ඒ කාලයේ මා සිටියේ උසස්පෙළ පන්තියේය. ආනන්ද ශාස්ත‍්‍රාලය පිරිමි විද්‍යාලයයක් වුවත් උසස්පෙළ විද්‍යා පන්ති වල ශිෂ්‍යාවන් කීපදෙනෙකු සිටිය බවද මම ලිව්වෙමි. පසු කලෙක මගේ බිරිය වන්නට නියමිතව සිටි තරුණිය උසස්පෙළ කරන්නට අපේ පාසලට ඇතුල් වීම දෛවයේ සරදමක් ලෙස අදත් මට සිතෙයි. දිග කතාවක් කෙටියෙන් කියන්නේ නම් අපි පෙමින් බැඳුනෙමු.

අපේ පන්තිය බාරව සිටි ගුණතිලක මහත්මිය අපට මවක මෙන් වූවාය. අපේ සතුටට සිනාසුණා මෙන්ම අප කරදරයකට පත් වූවිට කඳුළක් සළන්නටත් ඇය සූදානම්ව සිටියාය. අපිද ඇයට මහත් සේ ආදරය කළෙමු. අපට එක්තරා විෂයයක් උගන්වන්නට ආ රූමත් ගුරුවරියක සිටියා ය. පන්තියේ කැපි පෙනෙන ළමයකු වූ මට ඇය බොහෝ ලෙන්ගතු වූවා ය. කරුණාවන්ත වූවාය. මේ නිසා අපේ කොල්ලෝ ඇයත් මාත් සම්බන්ධ කර විහිළු තහලූ කියන්නට පුරුදුව සිටියහ. ඉස්කෝල වල කොල්ලන්ගේ හැටි එහෙමය. කතාව ඉදිරියට ගෙනයන්නට අවශ්‍ය නිසා ඇය ”මිස් සුනීතා” යි හඳුන්වමි.

මිස් සුනීතා ඉගැන්වූ විෂයයට මා තරමක් දක්ෂ වූ නිසා ඇය බොහෝ විට ප‍්‍රශ්නයක් පවා ඇසුවේ මගෙනි. ඉතා කරුණාවන්ත සහ දක්ෂ ගුරුවරියක වූ ඇය මේ විහිලූ තහලූ පිළිබඳව හාංකවිසියක් වත් දැන නොසිටි බව මම දනිමි.

මගේ ආදරය දිනාගත් තරුණිය සිටියේ අපට වඩා පන්තියක් පහළින් ය. අපේ සඟරාව මුද්‍රණය කර පාසලට ගෙන ආ පසු එයින් පිටපතක් ඇයට දෙන්නට මට අවශ්‍ය විය. ඒ වගකීම ස්වෙච්ඡුාවෙන් බාරගත්තේ අපේ කල්ලියේ ජයන්ත ය. (ඔහු අද ජීවතුන් අතර නැත . යම්කිසි රෝගයකට ගොදුරුව මියගියේ පාසලෙන් ඉවත්ව වසර දහයකට පමණ පසුවය)

මම මගේ පෙම්වතියට ලියූ කුඩා සටහනක් සඟරාවක් තුළට දමා ඔහුට දුන්නෙමි. වැඩි පරිස්සමට ඒ සටහනේ ඇගේ නම නොලිව්වෙමි. අවාසනාවට එය කියවන  ඕනෑම කෙනෙකු එය තමන්ට ලියූවක් ලෙස සිතාගන්නට බොහෝ ඉඩ කඩ විය.

”කිසි දේකට බයවෙන්න එපා.. මං කෙල්ල අතටම සඟරාව දෙන්නං” ඔහු කීවේය. පාසල පුරා සඟරා බෙදා හැරියේ ඔවුන් ය. පන්තිවලට ගෙන යන සඟරා මිටි අතර මගේ සුවිශේෂ සඟරාව වෙනම තබාගෙන යන්නට ඔහු පරිස්සම් වූයේ යයි මම සිතුවෙමි.

පන්ති ගානේ ගොස් සඟරා බෙදා හැරීමෙන් පසු අපේ කල්ලිය නැවත පන්තියට ආවේ පාසල ඇරෙන්නට ඔන්න මෙන්න කියා තිබියදීය.

”වැඬේ හරිද?” මම ඇසුවෙමි.

”හරියටම හරි” ජයන්ත කීවේය.

පාසල ඇරුණ පසු මගේ පෙම්වතිය හමුවුණ නමුත් ඇය සඟරාව තුළ වූ සටහන ගැන කිසිවක් නොකීම මගේ සිතේ ඇති කළේ කුතුහලයකි. එහෙත් ඇය පසුව ඒ ගැන කතා කරනු ඇතැයි මම සිතුවෙමි.

පසුවදා  පන්තියේ නම් රෙජිස්ටරය ලකුණු කළ අපේ පන්ති බාර ගුරුතුමිය පන්තියෙන් පිටව යන්නට පැමිණ මා අසළ නැවතුණා ය.

”ජගත්.. අවවාදයක් දෙන්නම්.. කාට හරි මොකක් හරි දෙන්න  ඕනෙ වුනාම ඒක තමන්ම කරනවා විනා වෙන එක එක අය ලවා කරවාගන්න එපා..” ඇය කීවේ ආයාසයෙන් වළක්වාගත් සිනාවකින් යුක්තවය. මම විමතියෙන් බලා සිටියෙමි. ”.. අර ඔයාගෙ සඟරාව ජයන්ත ගිහිල්ල දීල තියෙන්නෙ සුනීතා ටීච අතට” ඇය වෙනත් යමක් නොකියාම පන්තියෙන් පිටවූයේ සිනාසෙමින් ය.


පසු සටහන්

තමන් අතින් කිසිදු වරදක් නොවූ බව ජයන්ත සහතික කොට කීවේය.

පසුවදා පන්තියට ආ සුනිතා මිස් මා දෙස නොබලා මැඬගත් සිනාවකින් යුක්තව කලූලෑල්ල දෙසම බලාගෙන පාඩම කියාදුන් හැටි මට තවම මතකය.

මගේ පෙම්වතිය අර සඟරාව තුළ දමා මා දෙන්නට හැදූ තුණ්ඩු කැබැල්ලේ ලියා තිබූ දෙය කිසිදා දැනගත්තේ නැත .


Thursday, June 16, 2016

ගමනක සටහන් 2

පොත් මුද්‍රණය කිරීමේ අදහස යටපත්ව ගිය නමුත් මම දිගටම පුවත්පත් වලට ලිපි ලියූ බව කීවෙමි. ඒ නිසා පුවත්පත් හා බැඳීමේ කතාව කෙටියෙන් ලියන්නට මෙය වේලාව යයි සිතෙයි.

මුලින්ම මා ලියූ යමක් පුවත්පක පළවන්නේ ටයිම්ස් ඔෆ් සිලෝන් ආයතනයෙන් පළ කළ රූපරේඛා පුවත්පතේ ආ ”ළපටි පෙළ” අතිරේකයේ ය. බොහෝ අය නොදත් නමුත් ”රූපරේඛා” ලංකාවේ පළ වූ පළමු චිත‍්‍රකතා පත්තරයයි. එය පළ වූයේ සතුට පුවත්පතට පෙර ය. මුල් කාලයේ ”ළපටි පෙළ” අතිරේකය පළ වූයේ ”වනිතා විත්ති” පුවත් පතේ ය. වනිතා විත්තිය වැඩිහිටියන්ට සුදුසු ලිපි පළකරන්නට පටන්ගත් පසු ළපටි පෙළ අලූතෙන් ආරම්භ කළ රූපරේඛා වට පැවරිණි.

ළපටි පෙළට මා ලියූ

මලක් මලක් මත පිපී තිබෙන්නේ
එමල නෙළන්නට මගෙ අත යන්නේ
පුදුමෙකි ඒ මල අහසට නැගුණේ
මලක් නොවේ සමණළයෙක් වන්නේ

යන කවිය පුවත්පතක පළ වූ මා ලියු පළමු නිර්මාණයයි. ඒ 1973 දී ය.

(මේ අරුතම ඇති

මහ පුදුමෙකි
මලක මලෙකි
නෑ ඒ සකි
සමනළයෙකි

යන කවිය මා ඒ කාලයේ දැන සිටියේ යයි මම නොසිතමි)


ඉන් පසු කාලයේ මගේ නිර්මාණ සඳහා ඉඩක් ලැබුනේ නවයුගය පුවත්පතේ ය. ඒ සමගාමීව මිහිර පුවත්පතේ ය. මා ඇඳි කාටුන් මිහිරේ පළ විය. අතුල මහවලගේ ඇඳි කාටුන්ද ඒ කාලයේ මිහිරේ පළ වූ බව මට මතකය. මගේ හැම වැඩක්ම දඩි බිඩි වැඩ ය. කාටුන් ඇන්දේද ඒ ආකාරයටමය.

ඉන්පසු මගේ අවධානය යොමු කරගත්තේ අධ්‍යාපන ප‍්‍රකාශන දෙපාර්තමේන්තුවෙන් පළ කළ නුවන සඟරාවයි. මම නුවනට ලිපි ගණනාවක්ම ලීවෙමි. ඒවා ඉතා ඉහළ පිළිගැනීමක් ඇතිව පළ විය. පසුගිය කළාප ගෙන්වා ගන්නැයි නුවනේ පළ වූ දැන්වීම් වල පවා මගේ ලිපි පිළිබඳව සඳහන් වීම මට මහත් සතුටක් ගෙන දුන්නේ ය.

විජය පුවත් පතට විද්‍යා ලිපි ලියන්නට මට හැකි විය. ඒ කාලයේ විද්‍යා ලේඛකයන් වශයෙන් ප‍්‍රසිද්ධව සිටියේ කේ ආරියසිංහ ජෝසප් ඩැනිස්ටර් කුරේ ඇතුළු ලේඛකයන් කීපදෙනෙකි. (ජෝසප් ඩැනිස්ටර් කුරේ මහතා අප විසින් සංස්කරණය කරන ලද ”විද්‍යාව” පුවත්පතටද ලිපි ලිව්වේය) විද්‍යාව සිංහලෙන් රසවත්ව ලියන්නට මම මේ කාලයේ උත්සාහ ගනිමින් සිටියෙමි. ඒ නිසාම ලිපි කීපයක් ලියාගෙන හුණුපිටිය හරස්පාරේ විජය කාර්යාලයට ගියෙමි. ගියේ අයියාගේ යහළුවකුගේ ඇඳුනුම්කමක් හරහා ය. මගේ ලිපි කියවූ කතුවරයා ඒවා පළකරන්නට සුදුසු යයි තෝරාගත් අතර දිගටම ලියන්නැයි ද කීවේ ය. විජයට මා විද්‍යා ලිපි කීපයක් ලියූ නමුත් බොහෝ මොළය වෙහෙසවා වෙනත් කිසිවකු විසින් නොලියන ලද කරුණු ඇතුළත් කර මා යැවූ එක් ලිපියක් විජයටම ලිපි ලියූ එක්තරා ප‍්‍රසිද්ධ විද්‍යා ලේඛකයකු විසින් සොරා ගනු ලැබ තිබීමෙන් කළකිරීමට පත් මම විජය පුවත්පතට ලිවීම නවතා දැම්මෙමි.

මල්ටිපැක්ස් ආයතනය පල කළ ළමා පුවත්පත වූ ”හපනා” (නම නිවැරදි යයි සිතමි) මා ඉන්පසු විද්‍යා ලිපි ලියූ පුවත්පතයි. මා එක් ලිපියක් ලියා යැවූ පසු පුවත්පතේ කර්කෘවරයා වූ තලංගම පේ‍්‍රමදාස (?) මහතා මට ලිපියක් එව්වේය. ”ඔබේ විද්‍යා ලිපි ඉතා රසවත්. දිගටම ලියන්න” ඔහු ලියා එව්වේ ය.

ඒ කාලයේ අපේ තාත්තාට අයිති වෙළඳ ව්‍යාපාරයක් විය. එනිසා වෙළඳපලට එන සියලූම පුවත්පත් කියවීමේ වාසනාව අපට ලැබුණි. ජනසතිය පුවත්පතේ ළමා පිටුවට මා ලියන්නට පටන්ගත්තේ ද එනිසාමය. එහි මගේ ලිපි නිතර පළවූ අතර වතාවක් මා ළමා පිටුවට ලියා යැවූ කෙටිකතාව පුවපත්තේ ප‍්‍රධාන කෙටිකතාව ලෙස පළවී තිබුණි. එය මට ඒ යුගයේ මා සිටි තැන පිළිබඳ අවබෝධයක් ගන්නට අවස්ථාව සළසා දුන්නේ ය. ඉන්පසු මා ලියූ කෙටිකතා කීපයක්ම එහි පළවිය.

යමක් ඉවසිල්ලෙන් කරන්නටත්, කාලයක් කරගෙන යන්නටත් නොහැකි මොකක්දෝ ගතිගුණයක් නිසා මේ බොහෝ දේ එක දිගට කාලයක් කරගෙන යන්නට මට නොහැකි වීම අභාග්‍යයක් විය. එසේ වුවද පාසලේ ලේඛකයා ලෙස මට විශාල පිළිගැනීමක් ලැබි තිබුණි. සෑම සතියකම පාසලට මගේ රසික රසිකාවන්ගෙන් ලියුම් මිටියක් ලැබෙයි. ඒ බොහෝ අය සිතා ඉන්නට ඇත්තේ මා කෝට්ටේ ආනන්ද ශාස්ත‍්‍රාලයයේ ගුරුවරයකු කියා ය. පෙම් හසුන් පවා ආවේ ඒ නිසා විය හැකිය. පාසලට ශිෂ්‍යයන්ගේ නමට ලැබෙන ලිපි එම ශිෂ්‍යයන්ට ලැබෙන්නේ උප විදුහල්පතිතුමා විසින් කඩා කියවා බැලීමෙන් අනතුරුවය. එහෙත් මගේ ලිපි මිටිය කාර්යාල කාර්ය සහායකයකු අත කෙළින්ම අපේ පන්තියටම ලැබුණේ කිසිදු කියවා බැලීමකින් තොරවය. (නොකියවූ එක නම් මගේ වාසනාවකි)

ළමා පුවත්පත් යුගය හමාර කරමින් මා ඉන්පසු යොමු වූයේ දිවයින, ලක්බිම හා රාවය පුවත්පත් වලටය. මා ලියූ කවි, කෙටිකතා සහ වෙනත් ලිපි මේ පුවත්පත් වල නොකඩවා පළ විය.

පුවත්පතකට නවකතාවක් ලිවීමේ කැමැත්ත මගේ සිතේ ඇතිවන්නේ මේ යුගයේ දී ය. මේ කාලයේ අලූතෙන් ආරම්භ වූ ඉරිදා ලක්බිම පුවත්පත මගේ කැමැත්ත දිනා සිටියේ ය. ලක්බිම රිද්ම අතිරේකයට නිහාල් පීරිස් මහතා ලියමින් සිටි පළමු නවකතාව අවසානය කරා එළැඹෙමින් සිටි බව මට පෙනුණි. මම නවකතාවක මුල් කොටස් කීපය ලියාගෙන ලක්බිම පුවත්පතේ කර්තෘ බන්දුල පද්මකුමාර මහතා හමුවීමි. දැන් කොහොම වුවද ඒ කාලයේ ඔහු අපේ ආදරය දිනා සිටි පුවත්පත් කලාවේදියකු විය. ඔහු මා නිහාල් පීරිස් මහතා වෙත පැමිණෙව්වේය. මා ආ කරුණ කෙරෙහි නිහාල් ගේ වැඩි අවධානයක් යොමු නොවුණ බව පෙනුණි. කෙසේ වුවද මම ලියූ කොටස් කීපය ඔහුට දී ආපසු ආවෙමි.

(මෑත දිනෙක අන්තර්ජාලයේදී නිහාල් හමුවූ මොහොතක මේ අතීත කතාව මම ඔහුට කීවෙමි. ඒ සිදුවීම ඔහුට අමතකව ඇතත් එදා මගේ අවශ්‍යතාව ඉටු කිරීමට නොහැකිවීම පිළිබඳ තමා දැන් සංවේගයට පත් වන බව ඔහු ඉතා නිහතමාණීව කීවේ ය)

ඉන්පසුව නවකතාවක් ලියන්නට මට අවස්ථාව දෙන්නේ ගාමිණී සමරසිංහ සොයුරා ය. ඔහු ලේක්හවුසියෙන් ඉවත් වූ පසු ආරම්භ කළ ”දියණි” සඟරාවට නවකතාවක් ලියන්නැයි ඔහු මට ආරාධනා කළේ නොසිතූ අවස්ථාවකය. මාස කීපයක් පමණක් පළ වූ ”දියණි” සඟරාවට මම ”කටු” නවකතාව ලිව්වෙමි. එය අවසන් කරන්නට නොහැකි වූයේ සඟරාව අතරමග නැවතුණ බැවින් ය.

අප තරුණ අවදියේ සෑම සතිපතා පුවත්පතක්ම නවකතාව සඳහා ඉහළ තැනක් ලබා දී තිබුණි. ඒ කාලයේ පුවත්පත් වල පළවූ ”ගංගා සහ නිශ්ශංක” වැනි නවකතා අදටත් අපට මතක ඒ නිසා ය. අද බොහෝ සතිපතා පුවත්පත් වල නවකතාවට දී ඇත්තේ කුඩම්මාගේ සැළකිල්ලකි. පුවත්පතේ කොහේ හෝ මුල්ලක පළවන නවකතාව කිසිවිටෙක පාඨක අවධානයට පත් නොවෙයි. එය අභාග්‍යයකි. නවකතාවට සැළකිල්ලක් ලැබී ඇත්තේ කාන්තා පුවත්පත් වල සහ සරසවිය පුවත්පතේ පමණක් යයි මට සිිතෙයි. ඒ ඒවා ටැබ්ලොයිඞ් ප‍්‍රමාණයේ පුවත්පත් වීම නිසා විය හැකිය.

Monday, June 13, 2016

ගමනක සටහන් 1

මම කුඩා කාලයේ මා කියවන පොත් පිළිබඳ ලේඛණයක් පවත්වාගෙන ගියෙමි. පොතේ නමත් කතුවරගේ නමත් පොත කියවූ දිනයත් එහි සටහන් කළෙමි. හයේ පන්තිය අවසන් වන විට මා පොත් 600 ඉක්මවා කියවා තිබුණ බව මගේ ලේඛණය කියා පෑ බව මට මතකය. මේ කාලයේ තරම් බහුල ලෙස පොත පත මුද්‍රණය නොවූ ඒ කාලයේ පොත් 600 ක් යනු ඒ වන විට නිකුත්ව තිබූ සිංහල පොත් වලින් බාගයකට වඩා වැඩි ප‍්‍රමාණයක් විය හැකිව තිබුණ බව මට සිතෙයි.


ඉදින් මේ තරම් පොත් කියවූ මා නිහඬව සිටින්නේ කුමටද? දැන් ඉතින් මා ද පොතක් ලිවිය යුතුය. ලිව්වෙමි. ඒ මාරක කතාවකි. වඩාත් නිවැරදිව කිව්වොත් රහස් පරීක්ෂක කතාවකි. ඞීමන් ආනන්ද තමාගේම වූ රහස් පරීක්ෂකයකු නිර්මාණය කරගෙන සිටියේය. ඔහු ”ඩිකී වීරකෝන්” ය. මටද අවශ්‍ය වූයේ එවන් රහස් පරීක්ෂකයකු නිර්මාණය කරගන්නටය. අවාසනාවට මා නිර්මාණය කළ රහස් පරීක්ෂකයාගේ නම දැන් මට මතක නැත.


මගේ දෙවන නවකතාව ලියවෙන්නේද හයේ පන්තියේදීම ය. එහි නම ”ලන්දේගම” නම් විය. එය ඒ යුගයේ ඉතා ජනප‍්‍රියව තිබූ මුදලිනායක සෝමරත්න මහතා ලියූ මුවන්පැලැස්ස ගුවන් විදුලි නාට්‍යය අනුගමනය කරමින් ලියන ලද්දකි. මුවන්පැලැස්සේ වීරයා කදිරා වෙද්දී ලන්දේගම වීරයා ටිකිරා විය. මුවන්පැලැස්සේ ආරච්චිල වෙනුවට එහි සිටියේ රටේ මහත්තයෙකි.


තුන්වන නවකතාව එයිට වඩා මදක් ඉදිරියට ගිය එකකි. එය ලන්දේගම දෙවන කොටස විය. නම ”අලූත් ඉරක් පායලා” ය. ගමෙන් අතුරුදන් වන ටිකිරා වසර ගණනාවකට පසු ගමට පැමිණෙන්නේ සිංහල උගතකු ලෙසය. ගමේ පාසලක් පටන් ගන්නට ඔහුට අවශ්‍ය වෙයි. ඔහු ඒ වෙනුවෙන් ගමේ හයිකාරයන් හා කරන සටන සහ අවසානයේ සියලූ සතුරන් පරදවා පාසල පටන් ගන්නා ආකාරයත් මගේ කතාව විය. (මේ කාලයේ මා හය වන පන්තියේ අධ්‍යාපනය ලබමින් සිටි බවත්  ”ගුරු ගීතය” කියවා නොතිබුණ බවත් මතකයේ තබා ගැනිම සුදුසු යයි සිතමි)


එයින් පසුව මා අතින් නවකතාවක් ලියවෙන්නේ උසස්පෙළ ඉගෙනුම ලබද්දී ය. එහි නම මතක නැත. ආදරය පිළිබඳ නැවුම් අද්දැකීම් ලබමින් සිටි ඒ කාලයේ ලියවුණේ ආදර කතාවකි. සංගීත කණ්ඩායමක් වටා ගෙතුණ කතාව මගේ සිත් ගත් බැවින් මුද්‍රණය කරගන්නට ආසාවක් ඇතිවිය. මා ලියන්නේ ගෙදරට හොරා බැවින් තාත්තාගෙන් ඒ සඳහා ආධාරයක් ලබාගන්නටත් නොහැකිය.


මේ කාලයේ මාතර ඉන්ද්‍රා පුෂ්පානි ජයවර්ධන නම් ශිෂ්‍යාවක සිය නිර්මාණ එකතු කර ”අණබෙර ගසා කියන වගයි” නමින් පොතක් නිකුත් කර තිබුණි. මම නුගේගොඩ සරසවි පොත් හලින් (ඒ කාලයේ තිබුණේ නුගේගොඩ තැපැල් කාර්යාලය අසළ වූ කුඩා සරසවි පොත් හලකි) ඒ පොත මිලට ගතිමි. පොත ප‍්‍රකාශයට පත් කරනු ලැබ තිබණේ ප‍්‍රදීප ප‍්‍රකාශකයන් විසිනි. මම මගේ පොතක් මුද්‍රණය කර දිය හැකිදැයි විමසමින් ඔවුන්ට ලිපියක් යැව්වෙමි.

”අපි ආධුනිකයන්ගේ නිර්මාණ ප‍්‍රකාශය සඳහා බාර නොගනිමු” යයි හැරෙන තැපෑලෙන් පිලිතුරු ලැබුණි.


ජයකොඩි සෙනෙවිරත්න ශූරීන්ගේ ”මල් මැණීකේ” නවකතාව මුද්‍රණයෙන් පිටවන්නේ මේ කාලයේදී ය. දයාවංශ ජයකොඩි සමාගමෙන් නිකුත්වන සෑම නවකතාවක්ම පාහේ මිලට ගන්නට පුරුදුව සිටි මම මේ නවකතාවද මිලට ගතිමි. නවකතාවේ අගට සෙනෙවිරත්න ශූරීන් විසින් ලියන ලද විශේෂ සටහනක් ද විය. තමන් ආධුනිකයන් ගණනාවකට අත දුන් ආකාරය එහි සටහන් විය. අහා.. මේ මා වෙනුවෙන්ම ලියූ සටහනකි.. මම මගේ නවකතාව ගැන කියා සෙනෙවිරත්න ශූරීන්ට ලිපියක් යැව්වෙමි. නවකතාව එවන්නැයි ඔහු ලියා එව්වේ ය. මම එය තැපැල් කර යැව්වෙමි. පැමිණ තමා හමුවන්නැයි ඉල්ලීමක් ඇති ලිපියක් ඔහු එව්වේ ය. මම නුගේගොඩින් පානදුර බසයේ නැග වලානේ බුදු පිලිමය ළඟින් බැස සුහද මාවත දිගේ ගොස් ජයකොඩි සෙනෙවිරත්න ශූරීන් හමුවීමි.


”ජගත්ගෙ භාෂාව හොඳයි. මං ඒකට කැමතියි. ඒත් ඉතින් තවමත් ඔයා පොඩි ළමයෙක්නෙ.. දැන්ම පොත් අච්චුගහන්න මහන්සිවෙන්නෙ නැතිව දිගටම ලියන්න” ඔහු කීවේය.



පොත් අච්චුගැසීම පිළිබඳ ආසාව මගෙන් ගිලිහී ගියේය. එහෙත් ලිවීම පිළිබඳව වූ ආසාව නමි ගිලිහී ගියේ නැත. නොකඩවා පුවත්පත් වලට ලිව්වෙමි.



මගේ පළමු පොත මුද්‍රණයෙන් නිකුත් වන්නේ මේ කියූ සිදුවීම් වලින් වසර විස්සකට පමණ පසුවය. ඒ පොත 1999 දී ආචාර්ය රෝලන්ඞ් අබේපාල මහතාගේ කාරුණික අනුග‍්‍රහයෙන් සාර ප‍්‍රකාශනයක් ලෙස නිකුත් වූ ”කන්ද උඩ මාලිගාව” නම් වන කෙටිකතා සංග‍්‍රහයයි.


දොඩමලු වන අපේ ඇත්තෝ


මේ ලියවිල්ල මෙතෙක් ලියාගෙන ආ කාරණා වලට වඩා වෙනස් එකකි. මේ කෙටි සටහන දිනපතා අපේ ගුවන් විදුලි ඔස්සේ ඇසෙන විවිධාකාර අපබ‍්‍රංස යෙදුම් අතරින් එකක් ගැන කතා කරන්නටය.

මා සිංහල භාෂාවට ආදරය කරන්නකු විනා භාෂා විශාරදයකු නොවන බව පළමුව කිව යුතුය. මෙය ලියන්නේ නිවැරදි සිංහල ලියන්නට නිතරම උත්සාහ කරන්නකු ලෙසය. නොදන්නා තැන් පිළිබඳව දන්නා අයගෙන් අසා ඉගෙන ගන්නා අයකු ලෙස ය.

මේ කතාව පළමුව ලිවිය යුතුය.

දොස්තර නන්දදාස කෝදාගොඩ ශූරීන් බොහෝ දෙනෙකුට තවම අමතක නැතැයි සිතමි. ගුවන්විදුලිය ඔස්සේත් ඉන්පසුව රූපවාහිනිය ඔස්සේත් සරළ සිංහලෙන් වෛද්‍ය විද්‍යාත්මක කරුණු අපට ඉදිරිපත් කළ මේ වියත් දොස්තරවරයා නිවැරදි සිංහල භාවිතාව හේතුවෙන් මහත් පැසසුම් ලද්දේය. 

මේ කියන දවසේත් දොස්තර මහතා ගුවන්විදුලියේ වෛද්‍ය සාකච්ඡුාවකට ඇරයුම් ලැබ සිටියේය. නියමිත වේලාව එනෙතෙක් ගුවන්විදුලියේ දන්නා අඳුනන නිලධාරියකුගේ කාමරයට වී කතා බහේ යෙදෙමින් සිටි දොස්තර මහතාට ඒ මොහොතේ නිවේදිකාව කරමින් සිටි නිවේදනය ඇසෙයි.

”වෛද්‍ය සාකච්ඡුාව සඳහා අදත් අප සමග දොඩමලු වන්නේ වෛද්‍ය නන්දදාස කෝදාගොඩ මහතායි”

සාමාන්‍යයෙන් ඉතා තැන්පත් මිනිසකු වන කෝදාගොඩ මහතාට අසූහාරදාහට කේන්ති ගියේය. ඔහු වහා නිවේදිකාව වෙත ගියේ ය.

”දොඩමලු වෙන්න ඔහේ හිතන්නෙ මං පිස්සෙක් හරි බේබද්දෙක් හරි කියලද?” ඔහු නිවේදකාවගෙන් ඇසුවේ ය.

මේ ප‍්‍රසිද්ධ කතාව නිතරම සිහිපත් කර දෙන්නේ අපේ ගුවන්විදුලි වල කතා කරන ඇත්තන්ය. ඇත්තියන් ය.


දොඩමලු වීම යනු සිහියක් පතක් නැතිව කරන කතාව යි. එලෙස කතා කරන්නේ පිස්සන් සහ බේබද්දන් පමණකි. පිස්සන් සහ බේබද්දන් සමග කරන සාකච්ඡුා අසන්නට ගුවන්විදුලියක් කුමටද?

Sunday, June 5, 2016

චිත‍්‍රපට පිස්සෝ 2

සිනමා තිරනාටකයක් ලියන හැටි අසා ගන්නට චිත‍්‍රපට සංස්ථාවට යන්නට උදයත් මමත් තීරණය කළෙමු. පසුවදා පාසලින් කට්ටි පැන්න අපි තරංගනියේ පිහිටි චිත‍්‍රපට සංස්ථා කාර්යාලයට ගොඩවැදුනෙමු. දොරටුවේ සිටි ආරක්ෂක නිලධාරියා අපේ හිසේ සිට පාදාන්තය දක්වා බැල්මක් හෙලූවේය.

”අපට චිත‍්‍රපට තිරනාටකයක් ලියන හැටි ගැන දැනගන්න  ඕනෙ..” අපි කීවෙමු. ඔහු සිනාසුණේය. ඉන්පසුව කාර්යාලය තුළට අප කැඳවා ගොස් එක්තරා නිලධාරියකු ඉදිරියට අප පැමිණෙව්වේය.

”සර් මේ ළමයින්ට ස්ක‍්‍රිප්ට් එකක් ලියන හැටි දැනගන්න  ඕනෙලූ” ආරක්ෂක නිලධාරියා අප වෙනුවෙන් කතා කළේ ය. මේ වතාවේ සිනාසුණේ අර නිලධාරියාය. ඔහු අපට වාඩි වන ලෙස සන් කළේය. අපි ඔහු ඉදිරියේ වාඩි වීමු.

”මොකටද ස්ක‍්‍රිප්ට් ලියන්න ඉගෙනගන්න හදන්නෙ?” ඔහු ඇසුවේය.

”අපි ෆිල්ම් එකක් හදන්න හිතනවා” උදය කීවේ ය.

නැවත වතාවක් සිනාවක් මුවට නගාගත් නිලධාරියා අසළ වූ අල්මාරියක් ඇර විශාල පොතක් ගෙන අප ඉදිරියේ තැබුවේ ය.

”මේක ෆිල්ම් එකක ස්ක‍්‍රිප්ට එකක්.. හෙමින් සැරේ කියවලා බලන්න” ඔහු කීවේ ය. අපි ඔහුගේ මේසය මත තිබෙද්දීම ඒ තිරනාටකයේ පිටූ කීපයක් පෙරළා බැලූවෙමු. මට අවශ්‍ය වූයේ එපමණකි. මා අනුමාන කළ සියල්ල නිවැරදි ය.

රූප විස්තරය හා හඬ විස්තරය වෙන් වෙන්ව පිටුවේ දෙපස ලියන ආකාරය හැරෙන්නට දර්ශන වෙන් කෙරුණ ආකාරය අංක ගත කෙරුණ ආකාරය වෙනත් තාක්ෂණික විස්තර සටහන් කර තිබූ ආකාරය ඉතා ඉක්මණින්ම මනසේ සටහන් කරගන්නට මට හැකි විය. පැය බාගයකින් අපි පොත ආපසු බාරදී ආපසු ආවෙමු. කාර්යාලයේ දොරටුව අසළදී ආපසු හැරී බැලූවෙමු. අර නිලධාරියා තවමත් සිනාසෙමින් අප දෙස බලා සිටියි. ඒ සිනාවේ ගැබ්ව තිබූ අරුත තවමත් මට තේරුම් ගන්නට නොහැකිය.

මම ඉන් අනතුරුව ගෙවුණ මාසයක පමණ කාලයක් තුළ දී තිර නාටකය ලියා අවසන් කළෙමි. අපේ ස්ටීවන් මාමාගේ පුතා වූ ධම්මික මල්ලී ඒ තිරනාටකය කාටදෝ කියා ටයිප් කර ගෙනැත් දුන්නේ ය. පරිගණක නොතිබුණ ඒ කාලයේ එය විශාල කාර්යයක් විය.

තිරනාටකයේ මා ලියූ අවසන් දර්ශන කීපය මට තවමත් මතකය.

සිය තාත්තා සුද්දන් විසින් අල්ලාගෙන යනු බූටෑවේ රටේ රාළගේ පුතා කඳු ගැටයක් මතට වී බලා සිටියි. ඔහු වනය හරහා ගෙදර දුව එයි. බිත්තියේ ගසා ඇති කඩු දෙකින් එකක් අතට ගන්නට ඔහු අත දිගු කරයි. ”සටන අවසන් නැත” තිරය මත දර්ශනය වෙයි.

මේ චරිතය රඟපාන්නට අප තෝරා ගත්තේ අපේ කල්ලියේ (පාසලේ ගුරුවරු අපේ කල්ලිය හැඳින් වූයේ ”ගැන්ග් ඔෆ් සෙවන්” කියාය. එය වෙනම කතාවකි) පාලිත ය. ඔහුට තේ වතු හිමි ධනවත් මාමා කෙනෙක් සිටියේ ය. අපේ නිෂ්පාදකයා වීමේ භාග්‍යය මේ මාමාට දෙන්නට අපි තීරණය කළෙමු.

තකහනියක් ගාලූ ගිය පාලිත මාමාගේ කැමැත්ත ද ගෙන ආවේය. මාමාගේ කොන්දේසිය වූයේ චිත‍්‍රපටයේ අධ්‍යක්ෂණය පතිරාජ එල් එස් දයානන්ද ප‍්‍රවීණ කලාකරුවාට බාර දිය යුතුය යන්නය. අපි එකඟ වීමු. මාමා තිරනාටකය ගෙන්වා ගත්තේ එය දයානන්ද මහතාට දී ඒ පිළිබඳව සාකච්ඡුා කරන බවද දන්වමිනි. තිරනාටකය දයානන්ද මහතා අතට පත් කළ බව පසුව ඔහු අපට දන්වා එවුවේ ය.

අපේ චිත‍්‍රපටයේ අවසන් ජවනිකාව එය විය.


පසු කතා

පසු කලෙක පතිරාජ එල් එස් දයානන්ද මහතා (1987 දී) ”කිවුලේගෙදර මොහොට්ටාල” නමින් ඓතිහාසික කතාවක් සිනමාවට නැගූවේය. ඒ සඳහා ඔහු උත්තේජනය ලැබුවේ මගේ තිරනාටකයෙන් යයි මගේ සිත කියයි.

පාලිතගේ මාමා ද ඔහු සමගින් ”තුත්තිරි මල්” (1983) නමින් අතිශය අසාර්ථක සිනමා පටයක් නිෂ්පාදනය කළේ ය. ඉන් අවුරුදු කීපයකට පසු පාලිතගේ මාමා හෘදයාබාධයකින් මිය ගිය බව දැනගන්නට ලැබුණි. 2010 වසරේ පෙබරවාරි මාසයේදී පතිරාජ එල් එස් දයානන්ද කලාකරුවා ද මෙලොව හැර ගියේ ය. මිය යන විට ඔහු හැට හතරවන වියේ සිටියේ ය.


පාලිත පාසල් අධ්‍යාපනයෙන් පසු විවිධ ව්‍යාපාර කරමින් කෝටිපතියකු බවට පත් විය. මා ලංකාවට යන එන විට සුදු පැහැති බෙන්ස් කාරයකින් මා බලන්නට ඔහු ආවේය. බ්ලූම්ෆීල්ඩ් සමාජශාලාවේදී මධුවිතක් තොලගාමින් අතීත කතා ඇද බෑවේ ය. සිය නොසැළකිලිමත් දිවි පෙවෙත නිසා සියල්ල අහිමි කරගත් ඔහු අද කොහේ හෝ තැනක සැඟවුණ ජීවිතයක් ගෙවයි.

උදය නවසීලන්තයට සංක‍්‍රමණය විය.

”උඹ තාමත් චිත‍්‍රපටි හදන්න හිතනවද?” පසුගිය වසරක මෙල්බනයේදී මා හමුවූ විටෙක උදය ඇසුවේ අපේ අතීත කතා ස්මරණයෙන් පසුවය.

”මං මැරෙනකම් ජගත්ම තමයි බං” මම කීවෙමි. මේ මගේ ඉරණමයි. ඒ තුළ ජීවත් වන්නට මම කැමැත්තෙමි.

පසුගිය දිනෙක මෙල්බනයේදී හමුවූ විටෙක වසන්ත විට්ටච්චි සොහොයුරා අපූරු කතාවක් කීවේය.

”උඹයි මායි ලැමිනේට් කළ මිනිස්සු දෙන්නෙක්.. වෙනස් වෙන්නෙ නැහැ”



Saturday, June 4, 2016

චිත‍්‍රපට පිස්සෝ 1


මේ සටහන ලියන 2016 ජූනි 4 වන දා අපේ ”ශනිදා සාදය” ගුවන් විදුලි වැඩ සටහනේ දී උදය  මගෙන් ප‍්‍රශ්නයක් ඇසුවේ ය.

”ඔබ පාසල් වියේ දී චිත‍්‍රපට තිරනාටකයක් ලිව්වා නේද? ඒ ගැන කතා කරමුද?” ඔහු ඇසුවේය.

”ඒක දිග කතාවක්.. අපි වෙනත් වෙලාවක ඒ ගැන කතා කරමු” මම කීවෙමි.

විනාඩි දෙක තුනකින් කියා නිම කළ නොහැකි ඒ කතාවයි මේ.

සිනමාවට අප මේ තරම් ඇලූම් කරන්නට පටන් ගත්තේ ඇයිදැයි කල්පනා කරන විට මගේ මතකයට පළමුව එන්නේ මගේ මාමා ය - ස්ටීවන් ගුණතිලක යි. අම්මාගේ එකම සොහොයුරා වූ මාමා ජී එස් ප‍්‍රනාන්දු සිත්තරා ගේ ගෝලයෙක් යයි මම අසා ඇත්තෙමි. ඔහු සුසිල් පේ‍්‍රමරත්න ශූරීන් සමගින් ජී එස් ප‍්‍රනාන්දු මාස්ටර් වෙතින් චිත‍්‍රශිල්පය උගත් බව ඒ මතකය කියයි.

කෙසේ වුවද මාමා වඩා ප‍්‍රසිද්ධ වූයේ සිනමා කලා අධ්‍යක්ෂවරයකු ලෙස ය. ඇල් ඇම් පෙරේරා අධ්‍යක්ෂණය කළ හතර මහ නිධානය, හතර කේන්දරේ, හතර පෙරළිය වැනි සියලූම චිත‍්‍රපට වලත් කේ ඒ ඩබ්ලිව් පෙරේරා අධ්‍යක්ෂණය කළ බහුතරයක් චිත‍්‍රපට වලත් කලා අධ්‍යක්ෂකවරයා වූයේ ඔහු ය. මේ චිත‍්‍රපට සඳහා ඔහු නිපදවූ දැවැන්ත පසුතල මට තවමත් මතකය. ඩිජිටල් මුද්‍රණ නොතිබුණ ඒ කාලයේ විවිධ චිත‍්‍රපට වල දැවැන්ත කටවුට් ඔහු අතින් ඇඳෙනු මම බලා සිට ඇත්තෙමි. ඉතා කුඩා කලූ සුදු සේයාරුවක් දෙතුන් සිය ගුණයක් විශාල කර වර්ණයෙන් නිමවන මේ දැවැන්ත කටවුට් මගේ කුඩා සිතේ ඇති කළේ මහත් විස්මයකි.

මාමා සිනමාවට සම්බන්ධ බැවින් ඒ කාලයේ ඔහුගේ නිවසට ආ ගිය නලූ නිළියෝ රැසක් වූහ. මාමාගේ නිවස වූයේ අපේ අල්ලපු වැටේ බැවින් මේ සිනමා තාරකා දැක ගන්නට අපටද හැකි විය. ඒ කාලය අපූරුය.

මා කෝට්ටේ ආනන්ද ශාස්ත‍්‍රාලයේ උසස් පෙළ හදාරන කාලයේ මගේ පන්ති සගයා දෙවනුවට සිහිපත් වෙයි. ඔහු උදය ලක්ෂ්මන් ය. සිනමා අධ්‍යක්ෂකවරයකු හා අති දක්ෂ කැමරා ශිල්පියකු වූ එම් එස් ආනන්ද ඔහුගේ  අම්මාගේ සොහොයුරකු විය. සිනමා නිළි ශ්‍යාමා ආනන්ද ඔහුගේ නෑනා විය. එම් එස් ආනන්ද ”චණ්ඩි ශ්‍යාමා” චිත‍්‍රපටය නිමවන්නේ මා මේ කියන කාලයේ ය. උදය එහි විවිධ වැඩ කටයුතු වලට සහභාගි වූ අතර එහි කුඩා චරිතයක්ද රඟපෑවේ ය. යුනියන් පෙදෙසේ තිබූ එම් එස් ආනන්ද ගේ වින්ජය මෝටර්ස් ආයතනයේ උඩු මහලේ තිබූ ඔවුන්ගේ නිවසට කීප වතාවක් උදය සමගින් ගිය ආකාරය මට තවම මතකය. එතැනින් නොනැවතී කිරුළපන තිබූ සිලෝන් ස්ටුඩියෝවටද උදය මා කැටුව ගියේය. එහිදී වාලම්පූරි චිත‍්‍රපටයට හඬ කැවෙන හැටි බලා සිටිහැටිද තවමත් මතකය. සිනමා පට සංස්කරණය වන ආකාරය බලා සිටියෙමි. සංස්කරණ ශිල්පියා සංස්කරණ මේසය ඉදිරියේ වාඩි වී සිනමා පටයේ කොටස් කපමින් අලවමින් කරන හරඹය අපට විස්මයක් විය.

ඉතින් අපටද චිත‍්‍රපටයක් තනන්නට අවශ්‍ය විය. නිකම්ම චිත‍්‍රපටයක් නොව ”සංදේශය” වැනි ඉතිහාස කතාවක් හදන්නට අපට අවශ්‍ය විය. එපමණක්ද? අපේ චිත‍්‍රපටයේ ප‍්‍රධාන චරිතයට ගාමිණී ෆොන්සේකා නම් මහා රංග ශිල්පියා යොදා ගන්නටද අපට අවශ්‍ය විය. චණ්ඩි ශ්‍යාමා චිත‍්‍රපටයේ ප‍්‍රධාන චරිතය රඟ පෑ ගාමිණී ෆොන්සේකා සමග යම් තරමක හිතවත් කමක් උදයට වී යයි මගේ මතකය කියයි.

සියල්ලට පළමුව ගාමිණි ෆොන්සේකාට ගැලපෙන ඓතිහාසික චරිතයක් සොයා ගත යුතු විය. ජයසේන ජයකොඩි ශූරින්ගේ ”පරසතුරෝ” නවකතාවෙන් අප හඳුනා ගත් බූටෑවේ රටේ රාළ ගේ චරිතය ඇසුරින් තිර නාටකය ලියන්නට අපි තීරණය කළෙමු. සුදු පාලනයට එරෙහිව සටන් වැදුණ බූටෑවේ රටේ රාළ ගේ චරිතයට ගාමිණී තරම් ගැළපෙන වෙනත් රංග ශිල්පියකු සිතා ගන්නටවත් අපට නොහැකි විය. මේ සඳහා ගාමිණී කැමති කරවා ගැනීම පිළිබඳ උදයට නම් කිසිදු සැකයක් නොවී ය.

ඉතින් දැන් මගේ වාරයයි. මේ තිරනාටකය ලිවීම මගේ වගකීමයි. මම පළමුව ජයසේන ජයකොඩි මහතාට ලිපියක් යවමින් ”පරසතුරෝ” පොත ඇසුරින් තිරනාටකය ලියන්නට අවසර ඉල්ලා සිටියෙමි. ඒ වන විටත් ඒ පොත සිනමාවට නැගීමට කතා බහක් ඇති බැවින් අවසර ලබා දිය නොහැකි බවට හැරෙන තැපෑලෙන් මට පිළිතුරු ලැබුණි. එනිසා ”පරසතුරෝ” මත නොඉඳ බූටෑවේ රටේ රාළ ගේ චරිතය ඇසුරු කර ගනිමින් තිරනාටකය ලියන්නට අපි තීරණය කළෙමු.

සිනමා තිර නාටකයක් යනු නාට්‍යයක පෙළ ලියනවාට වඩා වෙනස් දෙයක් යයි මා අසා තිබුණි. කොළය දෙකට බෙදා එක් පසෙක රූප විස්තරයත් අනෙක් පසෙහි හඬ විස්තරයත් ලිවිය යුතු බව මා අසා තිබූ නමුත් දෑසින් දකින තෙක් එවැන්නක් ලියන්නේ කෙසේදැයි තේරුම් ගත නොහැකි බවක් මට දැනුණි.

මා සාමාන්‍ය පෙළ සමත්ව උසස් පෙළ පන්ති ආරම්භ වන තෙක් වූ සංක‍්‍රාන්ති සමයේ දී චිත‍්‍රපට සංස්ථාව විසින් මෙහෙයවූ සිනමා තිරනාටක පාඨමාලාවට ඇතුල්වන්නට අයැදුම් පතක් සකස් කරගෙන ඒ සඳහා අවශ්‍ය චරිත සහතිකයක් ලබා ගන්නට එවකට අපේ පන්තිය බාරව සිටි ගුරුවරිය හමුවීමි. පාසල අවසන්ව පාසලේ බැට්මින්ටන් පිටියේ ක‍්‍රීඩා කරමින් සිටි කලූබෝවිල නම් ඒ උද්ධච්ඡු ගුරුවරියට මගේ ඉල්ලීම මහා කරදරයක් සේ දැනෙන්නට ඇත. ඈ මට චරිත සහතිකයක් ලියා දීම ප‍්‍රතික්ෂෙප කළාය.  තිරනාටක පාඨමාලාවට ඉල්ලූම් කිරීමේ අදහස අතහැර දමන්නට මට සිදුව තිබුණි.

සිනමා තිරනාටකයක් ලියන්නේ කෙසේද? එය සොයා ගත යුතුය. දැන් මෙන් අන්තර්ජාලය නොතිබුණ ඒ යුගයේ නව දැනුම සොයා ගැනීම අතිශය දුෂ්කර කාර්යයක් විය. උදයත් මාත් පත්ව සිටියේ බරපතල ප‍්‍රශ්නයකටය.

”අපි චිත‍්‍රපටි සංස්ථාවට ගිහින් අහමු” ඒ අපේ අවසාන විසඳුමයි.

එතැන් සිට කතාව තවත් දින දෙකක් ගතවූ තැන ඔබට කියන්නට අවසර ඉල්ලමින් අදට නවතින්නේ හෙට සිදුවන අපේ පොත් එළි දැක්වීමේ උළෙල ගැන හිත යොදන්නට තිබෙන නිසා ය.