ජනාධිපති පේ‍්‍රමදාසගේ අත්වැල් ඇල්ලීම

ටයි පටිය සහ ජනාධිපති පේ‍්‍රමදාස ලිපියේ මා ලියූ අත්වැල් ඇල්ලීම පිළිබඳව විමසුම් කළ අය වෙනුවෙනුයි මේ සටහන.


ජනාධිපති පේ‍්‍රමදාස යනු හිතට එන  ඕනෑම අදහසක් එසැණින් ක‍්‍රියාත්මක කරන නායකයකු බව ලිව්වෙමි. අත්වැල් ඇල්ලීමද ඔහුගේ තවත් එක් අපූරු වැඩ සටහනකි. නියම කරන එක්තරා දිනෙක එක්තරා වේලාවක ඔහු යටතේ ඇති සියලූම ආයතන වල සේවක සේවිකාවන් වාහන වලින් මහපාරට ගෙන එනු ලැබෙන අතර නියමිත වේලාවේදී මේ අසරණයන් පාරදිගට සිටගෙන එකිනෙකාගේ අත්අල්ලාගෙන අත්වැලක් සෑදිය යුතුය. අත්වැල කිලෝමීටර අච්චර දිගය මෙච්චර දිගය කියා පේ‍්‍රමදාස මහත්තයාට වාර්තා කරන්නටද පිරිසක් සිටියහ.

අත්වැල් අල්ලන්නට ගෙන එන රජයේ සේවකයන් දිරි ගැන්වීම සඳහා ඒ සැමටම නොමිලයේ රුපියල් පහක් වටිනා සූරන ලොතරැුයියක්ද පිරිනැමිණි. ඒ ලොතරැුයිපත් වලින් කිසිවකුට කිසිදු දිණුමක් නොඇදුණි. මේ වෙනුවෙන්ම කිසිදු දිණුමක් නැති සූරන ලොතරැුයි ලක්ෂ ගණනක් මුද්‍රණය කළ බව ඒ ලොතරැුයි ආයතනයේ සේවය කර පසුව මාර්ග සංවර්ධන අධිකාරියට බැඳුණ එක්තරා ලිපිකාර මහතකු මට කීවේ දැඩි හිතවත් කමටය. (ඔහු දැඩි පේ‍්‍රමදාසවාදියකු විය) පසුව විගණනයට හසු නොවන පිණිස ඉතිරිව තිබූ මේ දිණුම් නැති ලොතරැුයි පත් ලක්ෂ ගණනක් පුලූස්සා දැමූ බවද ඔහු කීවේය. ඒ කාලයේ සිදුවූ සිදුවීම් සමග කල්පනා කරන විට ඒ කතා වල ඇත්තක් තිබේ යයි මට සිතෙයි.


මේ කාලයේම පේ‍්‍රමදාස මහතාගේ මහතාගේ මෙහෙයවීමෙන් ”පෙරමග” නම් සඟරාවක්ද මුද්‍රණය කෙරුණි. ඔහු යටතේ තිබූූ ආයතන වල සියලූම සේවක සේවිකාවන් අනිවාර්යයයෙන්ම මේ සඟරාව මිලට ගත යුතු විය. සඟරාවේ මිල වැටුපෙන් අඩුකර ගැනුණි. සඟරාව මිලට නොගන්නා සේවකයන්ගේ නම් ලැයිස්තු ගෙන්වා ගැනුණි.


යමක් කියවන්නට තිබූ කැමැත්ත නිසා "පෙරමග" මිලට ගත් නමුත් ලෙඩ නිවාඩු දමා අත්වැල් ඇල්ලීම මගහැරියෙමි.